کت چرمی در امتداد مسیر «مرد بازنده» و قبل‎تر از آن «لاتاری» و در کنار فیلم‌هایی مثل «شنای پروانه» مسیر جدیدی در سینمای اجتماعی ایران باز کرده‌اند. مسیری که آشکارا از تلخی‌های بی‌پایان و بن‌بست‌نمایی فاصله می‌گیرد و از پایان‌بندی‌های امیدبخش و روشن واهمه ندارد.