ابراهیم حاتمی‌کیا با «موسی کلیم‌الله» بار دیگر مرزهای سینمای ایران را درنوردیده و اثری خلق کرده که نه‌تنها یک روایت تاریخی، بلکه سفری حسی و معنوی است. این فیلم با ترکیبی از بازی‌های درخشان، فضاسازی کم‌نظیر و جلوه‌های بصری چشم‌نواز، مخاطب را به قلب داستانی کهن و پررمز و راز می‌برد.

آیا سینمای ایران آماده پذیرش کمدی‌های فانتزی با رگه‌های تاریخی است؟ «تاکسیدرمی» ساخته‌ی محمد پایدار، روایتی هجوآمیز از برادر ناتنی محمدرضا پهلوی و علاقه‌ی او به شکار را در دل تحولات انقلاب 57 روایت می‌کند. اما آیا این فیلم توانسته میان فرم، محتوا و لحن خود تعادل برقرار کند؟

وقتی سینمای ایران میزبان کارگردانی با سابقه‌ی بین‌المللی می‌شود، انتظارات بالا می‌رود. «زمانی در ابدیت» نخستین فیلم ایرانی مهدی نوروزیان، درامی روان‌شناختی است که تعلیق، احساس و فقدان را در هم می‌آمیزد. اگرچه این فیلم توانسته از برخی ظرفیت‌های سینمایی خود به‌درستی استفاده کند اما مرز میان فرم و محتوا گرفتار شده است.

فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی و با حضور بازیگرانی همچون پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، آناهیتا افشار و ستاره پسیانی، در نگاه نخست نوید یک کمدی متفاوت و تابوشکن را می‌دهد.

فیلم «بازی خونی» با کارگردانی حسین میرزامحمدی و نگاهی به یکی از مهم‌ترین نبردهای تاریخی ایران، تجربه‌ای پرتنش و جسورانه در ژانر تاریخی ارائه می‌دهد. با فضاسازی‌های موثر و کارگردانی مستندگونه، این فیلم تلاش کرده تا عمق واقعیت‌های تاریخی را بازسازی کند، اما ضعف در شخصیت‌پردازی و گاهی تکرار بیش از حد صحنه‌ها از جذابیت درام کاسته است.

یهروز افخمی گفت: از کسانی که نویسندگان خوبی هستند و خودشان را در زمینه داستان‌نویسی، فیلم‌سازی یا مستندسازی مستعد می‌دانند، می‌خواهم سراغ نوشتن رمان یا ساختن فیلم مستند درباره مهرجویی بروند، اگر رمان خوبی در این زمینه نوشته شود من خودم خریدارم.

نخستین روز از چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر در حالی به پایان رسید که برخی فیلمسازان هم از کیفیت نمایش فیلم در سینمای رسانه و سالن‌های مردمی گله‌مند شدند.

سالن‌های سینما پر از انرژی شده‌اند، چراغ‌ها خاموش، پرده نقره‌ای روشن و جشنواره فجر امسال با تمام قدرت آغاز شده است.