کریدور میانی با حمایت غرب، ترکیه و آذربایجان در حال گسترش است و پیامد مستقیم آن کاهش اهمیت ژئواکونومیک ایران در معادلات منطقه‌ای است. در چنین شرایطی، تهران می‌تواند با تقویت مسیرهای جایگزین و بهره‌گیری از ظرفیت‌های ترانزیتی خود، توازن راهبردی را بازسازی کند و نقش محوری‌اش در اتصال شرق و غرب را حفظ نماید.

درحالی‌که امارات با همراهی ترکیه و آذربایجان، تلاش دارد موازنه قفقاز را به سود خود تغییر دهد، ایران نیز با فعال‌سازی ظرفیت‌های انرژی، ترانزیتی و دیپلماسی منطقه‌ای، کوشیده با حفظ خطوط قرمز، مانع از تضعیف موقعیت راهبردی خود در منطقه شود.

مدیرعامل راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران از راه‌اندازی دو مسیر جدید ریلی بین‌المللی خبر داد. به گفته جبارعلی ذاکری، قطار تهران–آنکارا تا دو ماه آینده و قطار تهران–هرات تا ماه آتی به بهره‌برداری می‌رسند و فصل تازه‌ای در اتصال ریلی منطقه آغاز خواهد شد.

وزیر راه و شهرسازی اعلام کرد پروژه پایانه مسافری راه‌آهن شلمچه با پیشرفت چشمگیر تا پایان سال جاری آماده بهره‌برداری خواهد شد. همچنین خط ریلی شلمچه - بصره با سرعت قابل توجهی در حال اجرا است و عملیات مین‌روبی در خاک عراق به پایان رسیده است.

دبیر شورای‌عالی هماهنگی اقتصادی سران قوا گفت: مناطق آزاد نقش مهمی در خنثیب سازی تحریم ها ایفا می‌کنند بویژه آن دسته از مناطق آزاد که در مسیر کریدورهای اصلی قرار دارند.

چابهار با توجه به نقش اساسی آن در راهبرد «گردنبند الماس» جهت تحقق یافتن اهداف اقتصادی و راهبردی هند در طرح‌های این کشور نقش محوری دارد.

مدیرکل بنادر و دریانوردی سیستان و بلوچستان گفت: بندرچابهار با ظرفیت تخلیه و بارگیری سالانه بیش از 8 میلیون و 500 هزار تن فرصت بی نظیری برای استفاده سرمایه گذاران و تجار کشور دوست و همسایه افغانستان است.

در نشست مشترک وزرای خارجه ایران و ترکمنستان که بعدازظهر امروز در عشق آباد پایتخت ترکمنستان برگزار شد طرفین با ابراز خرسندی نسبت به روند رو به پیشرفت مناسبات  دو کشور بر تداوم رایزنی هییتهای کارشناسی به منظور پیگیری توافقات تاکید کردند.

رئیس مجلس شورای اسلامی گفت: موضوع ترانزیت کالا و انرژی میان ایران و ترکمنستان و کشورهای منطقه با توجه به شرایطی که حاکم شده، بسیار حائز اهمیت بوده و یک فرصت محسوب می‌شود.

زمانی چهارراه بودن ایران عامل حمله قبایل دارای عصبیت بود که تمدن و دستاوردهای فرهنگی ایران را نابود می‌کردند. چهارراهی که از هر سو حمله‌ای را امکان‌پذیر می‌ساخت و قنات و قلعه را در برابر هجوم بیابانگردان آسیب‌پذیر و مالکیت را نابود می‌‌کرد. کشیدن دیوار، دیپلماسی، امان‌نامه، بیعت، حفر خندق و ساخت قلعه و دروازه نیز در برابر هجوم قبایل متحد‌شده فایده‌ای نداشت.