وزیران فرهنگ ایران و تاجیکستان در حاشیه مجمع بین‌المللی فرهنگ‌های متحد در سن‌پترزبورگ دیدار کردند. شاهنامه، نقالی و هفته‌های فرهنگی در صدر گفت‌وگوها قرار داشت و دو طرف توافق کردند همکاری‌های فرهنگی را بر پایه میراث مشترک ادبی و هنری بیش از پیش گسترش دهند.

اقدام دولت تاجیکستان به توزیع رایگان شاهنامه، از این منظر، نوعی سرمایه‌گذاری بلندمدت بر روی انسجام ملی است. خانواده‌ها با این کتاب، فرزندان خود را با قهرمانان و ارزش‌های مشترک آشنا می‌کنند و سل جدید خود را در یک «داستان مشترک» اجتماعی جای می‌دهند. این امر نه‌تنها از شکاف‌های قومی و زبانی می‌کاهد، بلکه زمینه را برای افزایش اعتماد به نهادهای ملی فراهم می کند.

در شاهنامه، افراسیاب با طراحی یک نقشه پیچیده، پدر و پسر را مقابل هم قرار می‌دهد و از ناآگاهی آن‌ها بهره‌برداری می‌کند. امروز نیز الگوهای مشابهی در میدان جنگ نرم و عملیات روانی جهانی علیه جوامع، خصوصاً کشورهای مستقل و مقاوم، در جریان است؛ الگویی که به آن «نفوذ و جنگ روایت‌ها» گفته می‌شود.

ما به عنوان وارثان تمدنی که ممکن است از قربانیان فرایند جهانی سازی باشد می توانیم راهبرد مقاومت خود را از روی نقشه ای که فردوسی در شاهنامه طراحی کرد انتخاب و اجرایی کنیم. به این اعتبار، شاهنامه هنوز هم در حکم فانوس دریایی، مسیر نجات و پیروزی را در اقیانوس متلاطم سده بیست و یکم به ایرانیان نشان می دهد.

مجسمه حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر پرآوازه ایران در ایتالیا به‌مناسبت روز بزرگداشت این شاعر حماسه‌سرا، پاکسازی و مرمت شد.

این متن بخشی از نوشته دکتر شفیعی کدکنی درباره‌ی استاد شهریار است که نخستین بار در سال 90 منتشر شد. او این سخن را یادی از شاعرِ رمانتیکِ ایران؛ محمدحسین شهریار نام‌گذاشته است.

عبدالحسین زرین کوب معتقد است: سیمای نظامی در سال‌های عمر، سیمای متفکری آرمان‌گراست؛ پیر گنجه، تا پایان عمر رویای روزی را می‌دید که در آن تفاهم انسانی و نکوفطرتی آدمی می‌بایست غلبه یابد و فتنه‌انگیزی و ناآرامی ناشی از کژخویی ماجراجویان پایان یابد.