"وزید صاعقه، از من چه مانـد؛ خاکستر..."؛ این مطلع غزلی است که به یاد از دست رفته هایش زمزمه می کند؛ نهایت درد؛ درد پر پر شدن پرنده های او، پرنده هایی که هنوز آنقدر که باید و شاید در آسمان زندگی پرواز نکرده بودند، اما در انتظار رفتند تا به ابد؛ اما این تمام ماجرا نیست و در همین روزهای پر مرگ هنوز نشانه های حیات در گوشه ای از این شهر به دست عشق نمایان می شود.