دیپلماسی اجبار، محدودیت‌های اقتصادی و تحریم‌های بین‌المللی مجموعه اهدافی است که اروپایی‌ها از رفتارهای اخیر خود علیه ایران به دنبال آن هستند.

دولت جدید آمریکا در تلاش است به زعم خود برجام هسته‌ای را بدون دادن هیچ‌گونه امتیازی به ایران به برجام‌های موشکی و منطقه‌ای تعمیم دهد و چون تاکنون نتوانسته از سد محکم سیاست مقاومت فعال ایران عبور کند، تاکتیک‌ها و سناریوهای جدیدی از جنس قصد ایران برای ربایش علی‌نژاد را به خدمت گرفته تا به اهداف خود برسد.

محور عبری ـ آمریکایی سعی دارد هم‌زمان با «مذاکرات » در وین چماق تروریستی خود را بالا گرفته و با تاکتیک «دیپلماسی اجبار» ایران را مجبور به پذیرش مطالبات زیاده‌خواهانه خود کند و از سوی دیگر این‌گونه القا کند که دولت بایدن مسیر گذشته (دولت ترامپ) را تغییر داده و حاضر نیست در قبال ایران با کابینه نتانیاهو همراهی داشته باشد.

رابرت مالی در حالی بر گفتگو تاکید دارد که دولت ایالات متحده همچنان چماق تهدید و تحریم را بالا نگه داشته و در حال همکاری با رژیمی است که نه تنها نخست‌وزیر آن بارها گفته درصدد نابودی برنامه صلح‌آمیز هسته ای ایران است، که مظنون اصلی برخی خرابکاری‌ها در تاسیسات هسته‌ای کشورمان نیز هست.

اظهارات مکرر مقامات آمریکایی و طرح این ادعای خلاف واقع که گفتگوهای غیر مستقیم با ایران آغاز شده یکی از اصلی‌ترین حربه‌های روانی است که با پشتیبانی گسترده رسانه‌های غربی و با هدف خروج دولت بایدن از انفعال موجود در حال پیگیری است.

امروز و با روشن شدن موفقیت ایران در عقب زدن طرف‌های غربی از مواضع غیر اصولی و زیاده‌خواهانه‌شان، بیش از هر زمان دیگری ظرفیت‌های قابل توجهی که قانون مجلس شورای اسلامی در اختیار دستگاه دیپلماسی قرار داده مشخص شده است.

هم‌زمان با پیگیری «مصوبه اخیر مجلس درباره توقف اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی» تحولات جالب توجهی رقم خورده است که نشان می‌دهد عزم جدی ایران بر دفاع از حقوق خود، غرب را متوجه ضرورت‌های جدید برای تعامل با ایران کرده است.

شرکت ایران در «جلسه غیر رسمی 1+4 با حضور آمریکا به عنوان مهمان» و وارد شدن به فرآیند مذاکراتی جدید، ضمن آن که دستاوردی برای جمهوری اسلامی ندارد تنها به فعال شدن «دیپلماسی اجبار» علیه ایران ختم خواهد شد.

تروئیکای اروپایی با وجود همراهی کاملا شفاف و صادقانه جمهوری اسلامی ایران در پرونده هسته‌ای، متاسفانه راهبردی شکست خورده مبتنی بر «دیپلماسی اجبار» را در پیش گرفته‌ تا به زعم خود ایران را مجبور به پذیرش زیاده‌خواهی‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی کند.