امروز تردیدی نیست که اگر شریعتی عمر درازتری می یافت در بسیاری از بنیادهای فکری خود تجدیدنظر می کرد. کسی که از حکیمی خواسته بود که در حیات و ممات اش آثار او را بازخوانی و اصلاح کند با دگماتیسم و انجماد فکری بیگانه است. باید او را جست و جو گری در مسیر شدن( تعبیر بهشتی) دانست که تعصبی نسبت به آن چه دریافته بود نداشت.

نجف دریابندری، پیر شد اما نوشته‌هایش مادامی که قلم به فرمانش بود و می‌نوشت هرگز بوی پیری نداد، هرچه نوشت شوق‌ناک بود و بوی زندگی می‌داد، هرجا که بود، ذوق و شادی هم بود. او یک نمونه خوب از روشن فکر ایرانی بود که همیشه می‌توانست بازاندیشی کند