شورای همکاری خلیج فارس بار دیگر با تکرار ادعاهای بی‌اساس علیه ایران، تلاش دارد اختلاف‌افکنی در منطقه را تشدید کند. تهران همگرایی و گفت‌وگو با همسایگان را محور سیاست خود می‌داند و هشدار می‌دهد که هر اقدامی مغایر با امنیت و وحدت منطقه، بازی در زمین دشمن است.

تاجیک نوشت: سیاست خارجی ایران در شرایط کنونی دو وظیفه حیاتی دارد: 1- تضمین تداوم آتش‌بس و جلوگیری از شروع جنگ و 2- جلوگیری از اجرای مکانیسم ماشه!

سفر دکتر مسعود پزشکیان به عمان، در ادامه تلاش‌های دیپلماتیک دولت چهاردهم، پیام روشنی از تعهد ایران به همگرایی منطقه‌ای و تقویت پیوندهای همسایگی در خلیج فارس است. این سفر می‌تواند راه را برای شکل‌گیری ترتیبات بومی امنیت و همکاری اقتصادی هموار کند.

در جهانی که بسیاری از دولت‌ها با فشار بیرونی جهت‌گیری می‌کنند، جمهوری اسلامی ایران بر مدار استقلال عمل می‌کند. این مسیر نه متأثر از قطب‌بندی‌هاست، نه از قواعد دیکته‌شده جهانی؛ بلکه بر پایه عقلانیت ملی و تجربه مقاومت شکل گرفته است.

پیوستن رسمی ایران به سازمان همکاری شانگهای در نخستین ماه‌های دولت شهید رئیسی، برخلاف ادعاهای سیاسی، حاصل تغییر اراده سیاسی و حمایت فعال قدرت‌های عضو بود.

هم‌زمانی سفر وزیر دفاع به ایروان، رزمایش مشترک با باکو و اجرای حکم عامل سفارت، نشان می‌دهد که ایران با پرهیز از تقابل، در پی معماری صلح و ثبات در قفقاز از مسیر همکاری دفاعی، گفت‌وگوی منطقه‌ای و احترام به مرزهاست.

در بحبوحه دگرگونی‌های شتابان در معادلات جهانی و تمرکز دوباره بر تحولات منطقه‌ای، تهران بار دیگر صحنه دیپلماسی شد؛ جایی که مجمع گفت‌وگوی تهران با حضور صدها مقام و کارشناس از ده‌ها کشور، چهره‌ای فعال از سیاست خارجی ایران ترسیم کرد.

به نظر می‌رسد که دریابان علی شمخانی در مصاحبه اخیرش با ان‌بی‌سی، در تکمیل فعالیت‌های رسمی دستگاه دیپلماسی، شاخه دیگری از زبان سیاست خارجی ایران را فعال کرد که دیدگاه‌های نظام را برای طرف‌های غربی روشن‌تر می‌سازد. چنین رویه‌ای می‌تواند مصداق «دیپلماسی ترکیبی» در سیاست خارجی ایران باشد.

در داخل ایران، پیشران‌هایی که توافق را ممکن می‌کند عبارتند از عملگرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران که در طول 45 سال گذشته در بافتار سیاست خارجی ایران نهفته بوده است و هرگاه حفظ جمهوری اسلامی ایران، اقتضا می‌کرده است، تصمیمات عملگرایانه اتخاذ می‌شده است. بنابراین خصلت عملگرایی در سیاست خارجی ایران، پیشرانی برای رسیدن به توافق است.

هرچند هنوز جریان ایدئولوژیک تندرو داخلی و متنفذ در ساختار سیاسی، در کارشکنی و بحران‌آفرینی در این مسیر فعال‌تر از قبل بر طبل خود می‌کوبد؛ اما به‌نظر می‌رسد راهبرد ایران بر مبنای موازنه مثبت در سیاست خارجی معماری می‌شود که اگر موفق شود، امری مبارک است.