چه رازی است که بعد از عملیات «طوفان‌الاقصی» و حمله رژیم صهیونیستی به غزه، سیل پیام‌های واشنگتن از طریق واسطه‌های عربی روانه مرکز فرماندهی حزب‌الله لبنان شده است؟ استراتژی سید حسن نصرالله چیست که سبب شده رژیم صهیونیستی با تمام ادعاها و لفاظی‌هایش، درگیری در دو سوی مرزی که شمال اراضی اشغالی را از جنوب لبنان جدا می‌کند، در مقیاسی محدود نگه دارد و از تشدید تنش بپرهیزد؟ قسمت ششم پادکست بازیگران جنگ غزه از « شطرنج هوشمندانه سید» می‌گوید و به این سوال‌ها پاسخ می‌دهد.

مثل معروفی هست که می‌گوید زمانی که جنگ به پایان می‌رسد، کمتر کسی یادش می ماند که برای چه شروع شده بود؟ تمثیلی که رژیم اسرائیل این روزها آرزو می‌کند، مصداق آن شود؛ چراکه با گذشت 100 روز از دور تازه حملات به نوار غزه، به هیچ‌کدام از اهدافی که ابتدا عنوان کرده بود حتی نزدیک هم نشده است. اکنون سوال اصلی این است؛ دستاورد صد روز ابتدایی جنگ برای تل‌آویو چه بود؟

آمریکایی‌ها بر خلاف اظهارات علنی خود، نه تنها از اقدامات رژیم صهیونیستی در جنگ آگاه هستند، بلکه فعالانه‌ مشغول گردآوری داده‌هایی درباره این جنگ بوده‌اند.

اگرچه بایدن تا پیش این نماینده تمام‌عیار یهودیان دست راستی به شمار نمی‌رفت اما این اتفاق، محاسبات آتی‌اش در خاورمیانه را به هم ریخته و او را ناگزیر ‌کرد تا اسرائیل را همچون فرزنده‌خوانده خود در بحبوحه وقایع طوفانی غزه بپذیرد.

خودروی جو بایدن که شامگاه یکشنبه از ستاد انتخاباتی خود در ویلمینگتون واقع در ایالت دِلاور بازمی‌گشت، با خودروی دیگری تصادف کرد.

در سال‌های اخیر زوال ایالات متحده و نظم جهانی به رهبری این کشور دیدگاهی است که از سوی بسیاری از تحلیل‌گران و برخی از دولت‌ها ترویج می‌شود. با این همه صاحب‌نظرانی هستند که استدلال می‌کنند چنین مسئله‌ای دست‌کم با واقعیت‌های کنونی فاصله دارد.

« وقتی چند سال پیش گفتم برای صهیونیست‌بودن لازم نیست یهودی باشید، انتقادات زیادی به من وارد شد اما من یک صهیونیست هستم.» این جملات، آخرین و واضح‌ترین پرده از حمایت‌های تمام‌قد «جو بایدن»، رئیس‌جمهور امریکا از رژیم صهیونیستی و جنایت‌هایش در غزه بود که روز گذشته در کاخ سفید و در جمع میهمانان یهودی‌اش بود. سوال اینجاست تل‌آویو و دردسرهایش، چه سرنوشتی برای رئیس‌جمهور امریکا رقم خواهد زد؟

باورهای دوران «جورج دابلیو بوش» به خصوص در مورد اصطلاح مطرح شده از سوی او یعنی «محور شرارت» بار دیگر در محافل سیاست خارجی آمریکا در حال رونق گرفتن است. این موضوع باعث خوشحالی برخی و ناامیدی برخی دیگر شده است.