آنچه امروز انتظار می‌رود در نشست تهران مورد تاکید سه کشور ضامن روند آستانه قرار بگیرد، اتخاذ راهکارهای عملی برای کاهش تنش و تکیه بر اصل گفت‌وگو و تعامل برای رفع سوء تفاهمات، کاهش و حل منازعات و دغدغه‌های امنیتی مشترک است.

حسین امیرعبداللهیان وزیر امورخارجه کشورمان، در نشست خبری مشترک با سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه که ظهر امروز پنج‌شنبه در محل وزارت امورخارجه برگزار شد، گفت: ملاقات خوبی امروز با آقای لاوروف داشتم، در مورد مهم ترین مسائل روابط دوجانبه، همچنین موضوعات منطقه‌ای و بین‌المللی با هم گفتگو کردیم.

درگیر نمودن روسیه و اوکراین در جنگی فرسایشی که حداقل نتیجه آن عدم موفقیت مسکو و همچنین نباختن کی‌یف است، راهبرد اصلی آمریکا در جنگ اوکراین است.

رژیم صهیونیستی علاوه بر چالش خارجی، تحرکات مقاومت در غزه، خیزش فلسطینیان در کرانه باختری و اراضی 1948 و فشار شدید شهرک‌نشینان یهودی که در کنار وضعیت بد معیشتی، شب و روز خود را در عدم امنیت سپری می‌کنند، اکنون باید مراقب تحرکات روس‌تباران ساکن اراضی اشغالی نیز باشد.

ورود نظامی جانب‌دارانه رژیم صهیونیستی به بحران اوکراین، به‌طور قطع موجب افزایش سطح تنش میان مسکو و تل‌آویو خواهد شد و منازعه کلامی موجود را به اقدامات متقابل از سوی روسیه هدایت خواهد کرد.

غرب برای توجیه رفتار خود که عملا تسهیل‌کننده مسیر ادامه درگیری و نزاع در اوکراین است، موضوع تهدید هسته‌ای روسیه و ضرورت مقابله جهانی با آن را برای منفعل‌ کردن روسیه و زمینه‌سازی برای ایجاد اجماع جهانی علیه مسکو پیش کشیده است.

حضرات اعضای شورای امنیت ملی ، اعضای تیم مذاکره‌کننده در وین و مسئولان محترم وزارت خارجه آیا در جریان تحولات جدید در شکل‌گیری معادلات قدرت در اروپا و آمریکا و آسیا و عبور هوشمندانه از پیچ تاریخی جهان هستند؟! صدای توپ‌ها و تانک‌ها و موشک‌ها و انفجار بمب‌ها را در اوکراین که به نمایندگی از ناتو با روسیه می‌جنگد، می‌شنوند.

موضوعات متنوع راهبردی در روابط تهران و مسکو وجود دارد. ما روسیه‌ی پوتین را متفاوت از شوروی سابق دانسته و نگاه راهبردی دو کشور به مناسبات خارجی را نقطه اتکای روابط جدید می‌دانیم. سوریه در سال‌های اخیر مدلی موفق از همکاری‌های منطقه‌ای دو کشور به حساب می‌آید.

رویکرد دولت سیزدهم در حوزه سیاست خارجی، گام نهادن در مسیری تک بعدی نبوده و تعامل فراگیر و موثر با همه کشورها، اعم از همسایگان، شرق دور، آمریکای لاتین، آفریقا و همچنین اروپا را شامل می‌شود.

تصور بازیابی و اعاده قدرت نرم آمریکا با توجه به نمونه و الگوی داخلی که آمریکا از دموکراسی خود به جهان ارائه می‌کند امروزه بیش از پیش ناممکن به نظر می‌رسد.