جاجرمی نوشت: «مصرف سرانه آب در تهران اگر بپذیریم که برابر 250 لیتر در هر روز است، نشان از مصرف فراتر از معیارهای جهانی دارد که سبب عمده آن می‌تواند تراکم جمعیت و رفتارهای مصرفی ناکارآمد باشد.»

اشتریان نوشت: «مشکل کم‌آبی و فرونشست زمین را «احساس» می‌کنیم اما بر سر «صورت‌بندی مسئله» توافق نداریم و هر یک به دیگری حواله می‌دهد. اینجا این قدرت سیاسی است که باید فصل‌الخطاب شود، که نیست! در طبقه دوم ساختمان سیاست‌گذاری همین اختلاف وجود دارد چون هریک از ساکنان این طبقه راه‌حل‌های معطوف به منافع و نیازهای خود را ارائه می‌دهند.»

در میانه بحران گرما و کم‌آبی ایران، رسانه‌های غربی با تحریف واقعیت‌ها، تلاش دارند تا ناکارآمدی ساختاری را به جمهوری اسلامی نسبت دهند؛ درحالی‌که خود، هم از خشکسالی می‌سوزند و هم با سکوت در قبال نسل‌کشی غزه، شریک جنایت‌اند.

آمارها نشان می‌دهد که میانگین مصرف آب در تهران، دو برابر استاندارد جهانی است. درحالی‌که تولید هر مترمکعب آب شرب در کشور بالغ بر 300 هزار تومان هزینه دارد، مشترکین شهری فقط 8 هزار تومان پرداخت می‌کنند؛ یعنی کمتر از 3 درصد بهای واقعی. نتیجه طبیعی چنین یارانه‌ای، شکل‌گیری فرهنگی است که آب را منبعی تمام‌نشدنی می‌پندارد.

مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب تهران با هشدار درباره تداوم مصرف بالای آب در پایتخت، از احتمال اعمال سیاست‌های سخت‌گیرانه و کاهش فشار آب خبر داد. او تأکید کرد در صورت ادامه روند فعلی، محدودیت‌ها اجتناب‌ناپذیر خواهد بود و تعرفه پرمصرف‌ها افزایش می‌یابد.

مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای تهران با اشاره به کاهش شدید ذخایر آبی اعلام کرد: تنها 14 درصد از حجم مخازن سدهای تأمین‌کننده آب شرب تهران پر است؛ وضعیتی کم‌سابقه که سال آبی جاری را به بدترین سال در 6 دهه اخیر بدل کرده است.

وزیر نیرو با هشدار درباره وضعیت نگران‌کننده منابع آبی کشور اعلام کرد احتمال از دست رفتن سد ماملو طی یک ماه آینده وجود دارد. او با تأکید بر کاهش 40 درصدی بارش‌ها، خواستار برخورد جدی با بدمصرف‌ها و تغییر فوری الگوی مصرف آب شد.

با افزایش دمای هوا در روزهای اخیر، مصرف آب در کشور به‌طور بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است؛ در حالی‌که منابع آب تجدیدپذیر نیز با افت 37 درصدی مواجه شده‌اند، زنگ هشدار بحران کم‌آبی بیش از پیش به‌صدا درآمده است.