گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند که عربستان سعودی قصد دارد نقش میانجی را بین ایران و آمریکا ایفا کند. درحالی‌که روابط تهران و واشنگتن همچنان پرتنش است، ریاض تلاش دارد با بهره‌گیری از روابط نزدیک خود با ترامپ، مسیر دیپلماسی را هموار کند. اما اهداف و منافع عربستان از این میانجی‌گری چیست؟ آیا ایران حاضر به پذیرش این نقش برای ریاض خواهد بود؟

سخنان رهبر معظم انقلاب درباره مذاکره ایران و آمریکا بازتاب های گسترده ای در رسانه های خارجی داشته است.

نتیجه مذاکرات احتمالی میان ایران و آمریکا را «اهرم‌های امنیتی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی طرفین» مشخص خواهد کرد؛ اما آنچه در این میان حائز اهمیت است، متغیرهای مداخله‌گری است که برخی از آنها شتاب‌دهنده یا ترغیب‌کننده توافق هستند و برخی‌شان به‌مثابه ترمز، مانع از توافق می‌شوند.

سخنگوی کمیسیون امنیت ملی مجلس اعلام کرد که طبق گفته امروز معاونان وزارت امور خارجه در جلسه این کمیسیون، ما هیچ مذاکره دوجانبه‌ای با آمریکا نداریم.

«خوشبین‌نیستم» گرچه به معنای بدبینی نیست و می‌توان آن را به معنای نوعی هشدار و هوشیاری تحلیل کرد اما برآیند روابط یک دهه اخیر ایران و اتحادیه اروپا با همه فرازوفرودهای آن از یک سو این عدم خوشبینی و از سوی دیگر تداوم هر گفت‌‌وگویی را ضروری می‌سازد.

سیاست خارجی غیرمتعارف ترامپ به دوره ای از تقابل شدید با ایران در اولین دوره ریاست جمهوری او منجر شد. با این حال، روندهای منطقه در چهار سال گذشته تغییر کرده است و رویکرد ترامپ در قبال ایران ممکن است در نتیجه تغییر کند.

کارشناس مسائل اروپا با تاکید بر اینکه مشکل اصلی ایران با طرف آمریکایی است، گفت: اروپا در حال حاضر و با شرایط به وجود آمده سر میز مذاکره حاضر نخواهند شد مگر آنکه ما طرح مشخص و مدونی برای مذاکره با طرف آمریکایی داشته باشیم.

وزیر امور خارجه از توقف روند مذاکرات غیرمستقیم بین ایران و آمریکا به دلیل شرایط خاص منطقه خبر داد و گفت: تا زمانی که بتوانیم بحران جاری را پشت سر بگذاریم و آن زمان تصمیم خواهیم گرفت که آیا وارد کار مجدد شویم یا نشویم و یا روند کار چگونه باشد.

نقش‌آفرینی با بِرند «میانجی» در منطقه و پذیرش این برند از سوی افکار عمومی و سیاستمداران سبب شده است که هر سفری از دوحه به تهران کانون توجه، تحلیل و گمانه‌زنی قرار گیرد.