سؤال این است: ایران در وضعیت تعلیق کنونی، چه مسیری باید انتخاب کند؟ آیا باید به سمت سازش یک‌جانبه و عقب‌نشینی از دستاوردهای راهبردی برود؟ آیا باید با تهدیدات پرهزینه وارد چرخه‌ای از تنش شود؟ یا باید راه سومی را برگزیند؟ مقام معظم رهبری دیروز از این گزینه رونمایی کردند: تغییر وضعیت نه با تصمیم‌های افراطی و نه با عقب‌نشینی‌ پرهزینه، بلکه با بازسازی درونی.

نخستین سالروز تشکیل دولت چهاردهم در شرایطی فرارسیده است که کشور ما با وضعیتی متفاوت نسبت به سال‌های پیشین روبه‌روست؛ وضعیتی که نه‌تنها ادامه فشارهای حداکثری اقتصادی و سیاسی را شامل می‌شود بلکه با تهاجم بی‌سابقه رسانه‌ای و حتی تجاوز مستقیم نظامی از سوی رژیم صهیونیستی و ایالات متحده نیز همراه بوده است.

رئیس جمهور به بحران‌ها اشاره کرد و گفت: از زمانی که مسئولیت را به عهده گرفته‌ام با تراکم بحران مواجه بوده‌ایم، اما باور دارم که اگر متخصصان و دانشگاهیان به میدان بیایند و احساس مسئولیت کنند، هیچ کس نمی‌تواند جلوی ما را بگیرد. یکی از مشکلات ما این است که همه چیز را سیاسی می‌بینیم و به جای حل مشکلات همه به دنبال تغییر آدم‌ها هستند

یک سال از آغاز به کار دولت وفاق ملی دکتر پزشکیان می‌گذرد. دولت چهاردهم در همان آغاز و همچنین در آستانه یک‌سالگی‌اش، با دو تجاوز آشکار رژیم صهیونیستی به خاک کشور مواجه شد.

وزیر نفت اعلام کرد که از آغاز فعالیت دولت چهاردهم، توسعه خطوط لوله انتقال نفت خام و فرآورده‌های نفتی به طور جدی دنبال شده و پیش‌بینی می‌شود تا پایان برنامه هفتم، 2 هزار و 900 کیلومتر از این خطوط به بهره‌برداری برسد.

یک سال از آغاز به کار دولت چهاردهم می‌گذرد؛ دولتی که هم از دل شرایطی خاص و بحرانی انتخاب شد هم با اتفاقی بحران‌زا کار خود را آغاز کرد هم در سال اول فعالیت با بزرگ‌ترین بحران نیم قرن اخیر ایران دست و پنجه نرم کرد. در چنین بستری ارزیابی عملکرد دولت نه برپایه وعده‌های انتخاباتی، بلکه باید براساس ظرفیت مقاومت و اقدام در میانه بحران‌ها سنجیده شود.

رئیس جمهور گفت: با بهره‌مند شدن از ظرفیت‌های گروه‌های مردمی و نهاد‌های مردم‌نهاد، می‌توان اقدامات بزرگی در کشور انجام داد.

محمدرضا عارف، معاون اول رئیس جمهور، در مصاحبه ای عملکرد دولت در جنگ 12 روزه را تشریح کرد.