صابر گل‌عنبری می‌گوید نشست ترامپ و نتانیاهو دو نکته مهم در بر داشت.

در حالی‌که ترامپ در جریان مصاحبه مشترک با نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی مدعی انجام مذاکره مستقیم میان ایران و آمریکا در روز شنبه شد، ایران با رد هرگونه مذاکره مستقیم از انجام مذاکرات غیرمستقیم در عمان خبر داده است. اما چرا رئیس جمهور پرحاشیه آمریکا بر اعلام اخبار جعلی در رسانه ها اصرار دارد؟

تهدید نظامی ترامپ علیه ایران، نمونه‌ای از «بازی در لبه پرتگاه» است؛ تهدیدی تا مرز اقدام که تحققش به واکنش تهران بستگی دارد. آمریکا می‌خواهد بدون جنگ و هزینه به حداکثر اهدافش برسد. اتخاذ سیاست بازدارندگی_ترکیبی مبتنی بر راهبردی ملی، ترامپ را ناکام می‌کند.

رئیس‌جمهور آمریکا مدعی شد که مذاکرات مستقیم با ایران آغاز شده و شنبۀ آینده ادامه خواهد یافت.

رئیس‌جمهور آمریکا گفت: تا زمانی که مشکل کسری تجاری چین با آمریکا رفع نشود، با چین توافقی نخواهیم کرد.

سخنگوی وزارت خارجه با تاکید براین که «رژیم صهیونیستی عامدانه به قتل عام و کشتار غیرنظامیان ادامه می‌دهد» گفت: موضوعی که نگران کننده است این است که ما شاهد روند عادی‌سازی شرارت و جنایت در منطقه هستیم.

اقدام ترامپ در وضع تعرفه‌های گسترده و دردناک که روز چهارشنبه هفته گذشته اعلام کرد، به رفتار یک «کودک پارانوئید» می‌ماند که فکر می کند همه به او ظلم کرده‌اند و حالا باید انتقام بگیرد. اما این انتقام‌جویی رئیس‌جمهوری آمریکا میتواند لطمه‌های بسیاری به اقتصاد ایالات متحده و جهان وارد می‌کند

ترامپ می‌گوید ایران مایل به مذاکره مستقیم است و نیازی به واسطه ندارد. این بخشی از بازی روانی ترامپ است. اما مذاکره «کارت بازی» نیست؛ صحنه‌ای است برای بازی با کارت‌ها. آنچه مهم‌تر از کارت‌هاست، ترکیب و زمان استفاده از آن‌هاست. آیا بازی دوباره چیده می‌شود؟

با روی کار آمدن ترامپ در ژانویه 2025، سیاست‌های حمایت‌گرایانه‌ای در اقتصاد آمریکا اجرا شد که شامل افزایش تعرفه‌ها و مالیات‌های گمرکی بر واردات حتی از کشورهای متحد بود. هدف این اقدامات، تقویت تولید داخلی و کاهش وابستگی به واردات بود. این سیاست‌ها آغازگر موجی از جنگ تجاری جهانی شد که همچنان ادامه دارد و موجب تضعیف بازارهای جهانی و کاهش رشد اقتصادی شده است.

بر اساس گزارش سازمان تحقیقاتی «Budget Lab» حمله تعرفه ای ترامپ در صورتی که به طور کامل اجرا شود برخی از ابعاد سازوکار تجارت جهانی را تا یک قرن یا حتی بیشتر به عقب خواهد برد و میانگین تعرفه های موثر بر واردات آمریکا را به بالاترین نرخ خود از سال 1909 خواهد رساند.