نورنیوز ـ گروه بین‌الملل: سخنرانی چارلز سوم در پارلمان کانادا، با وجود ادعای نخست‌وزیر کانادا مبنی بر تأکید بر «حاکمیت ملی»، بیشتر شبیه به یک نمایش سلطنتی و تکرار تصورات استعماری لندن بود تا نشانی از استقلال واقعی. درحالی‌که گفته شده نطق سلطنتی چارلز اقدامی در برابر تهدیدهای ترامپ علیه کانادا است، اما حقیقت آن است که این حضور، نشانه‌ای روشن از وابستگی کانادا به نظام سلطنتی انگلیس و نقض آشکار خواست اکثریت مردم آن کشور بود؛ مردمی که دیگر سلطه انگلیس را نمی‌خواهند.
بومیان؛ زخم کهنه استعمار بریتانیا
یکی از تاریک‌ترین صفحات تاریخ استعمار بریتانیا، نسل‌کشی سیستماتیک کودکان بومی کانادا است که دست‌کم ۱۵۰ هزار کودک قربانی آن شدند. این جنایت که تا سال ۱۹۹۶ ادامه داشت، هنوز هم از سوی خاندان سلطنتی ازجمله چارلز، بی‌پاسخ و بدون عذرخواهی رسمی مانده است. انگلستان نمی‌تواند با فرافکنی بر کلیسا یا مدارس شبانه‌روزی از این پرونده شانه خالی کند؛ زیرا ساختارهای حاکم و مجریان این سیاست‌ها مستقیماً تحت حاکمیت سلطنتی بریتانیا بوده‌اند.
از اوتاوا تا غزه؛ دو روی یک سکه
در حالی که رسانه‌های غربی چارلز را حامی آزادی معرفی می‌کنند، سکوت کامل او در قبال کشتار غزه، به‌ویژه قتل عام هزاران کودک فلسطینی، پرسش‌های جدی را درباره صداقت این تصویرسازی‌ها برمی‌انگیزد. بریتانیا، نه‌تنها از رژیم صهیونیستی حمایت نظامی و سیاسی می‌کند، بلکه ریشه تاریخی بحران را نیز با معاهده سایس-پیکو و اشغال سرزمین فلسطین رقم زده است. سکوت چارلز در برابر این جنایات و همراهی نظام سلطنتی با ماشین جنگی تل‌آویو، پرده‌ای دیگر از ماهیت دروغین ادعای حقوق بشر و آزادی‌خواهی لندن را کنار می‌زند.