نورنیوز- گروه فرهنگی: «خدای جنگ» به کارگردانی حسین دارابی، یکی از مهم‌ترین آثار سینمایی نمایش داده شده در چهل و سومین جشنواره فیلم فجراست که به‌طور ویژه به زندگی شهید حسن طهرانی‌مقدم، پدر موشکی ایران، و دستاوردهای موشکی کشور در دوران جنگ تحمیلی پرداخته است. فیلم روایتگر تلاشهای این شهید و تیم موشکی‌اش برای ساخت موشک‌هایی است که به ایران در مقابله با تهدیدات خارجی و بحران‌های جنگی کمک کردند. خدای جنگ با ترکیب بازیگرانی همچون ساعد سهیلی، حسین سلیمانی، پیام احمد‌نیا و دیگر هنرمندان برجسته، فضایی سینمایی پرانرژی و تأثیرگذار به نمایش می‌گذارد. این اثر بر جنبه‌های پشت‌صحنه جنگ، سیاست‌های استراتژیک و مبارزات گروهی برای دستیابی به اهداف مشترک تمرکز دارد.
یکی از ویژگی‌های برجسته این فیلم، فضاسازی هوشمندانه و پرهیجان آن است. حسین دارابی که پیش از این با آثار دراماتیک و سیاسی خود مانند «مصلحت» و «هناس» شناخته شده بود، این‌بار بر ساختارهای تعلیقی و پیچیدگی‌های بحران‌های انسانی تمرکز کرده است. او موفق شده است تریلری جنگی با عناصری خاص خلق کند که در آن تمرکز بیشتر بر تلاشهای جمعی و تصمیمات تیمی در راستای هدفی مشترک است تا بر روی شخصیت‌های خاص. نکته جالب در خدای جنگ این است که شخصیت شهید طهرانی‌مقدم به‌طور مستقیم نمایش داده نمی‌شود و روایت به شیوه‌ای غیرمستقیم از طریق اعضای تیم موشکی انجام می‌پذیرد. این شیوه روایت، برخلاف بسیاری از فیلم‌های مشابه که شخصیت‌های اصلی خود را در کانون داستان قرار می‌دهند، نقطه قوتی برای فیلم به شمار می‌آید.
فیلم همچنین در بخش فیلمنامه موفق عمل کرده است. فیلمنامه خدای جنگ که توسط احسان ثقفی نوشته شده، از ساختاری هوشمندانه پیروی می‌کند که در آن هر حرکت و تصمیم تیم موشکی به‌عنوان بخشی از یک هدف بزرگتر و در راستای پیشبرد یک مسیر استراتژیک بیشتر به نمایش در می‌آید. نحوه استفاده از زمان‌بندی‌های مختلف در روایت، با ترکیب صحنه‌های تند و کند، باعث ایجاد تنش و هیجان بیشتر در فیلم شده است. این ویژگی‌ها در کنار تدوین دقیق سیاوش کردجان، که توانسته است ریتم فیلم را حفظ کند، به شدت فضای پرتنش و تعلیقی آن را تقویت کرده است. از سوی دیگر، بازی‌های بازیگران نیز در تعمیق این فضا بسیار مؤثر بوده‌اند. ساعد سهیلی و حسین سلیمانی به‌ویژه در نقش‌های خود، توانسته‌اند عمق بیشتری به داستان و درگیری‌های درون‌گروهی تیم موشکی ببخشند.
با وجود نقاط قوت متعدد، فیلم در برخی زمینه‌ها دچار ضعف‌هایی نیز هست. یکی از این مشکلات، دیالوگ‌هایی است که در برخی از سکانس‌های بحرانی و احساسی به‌ویژه در مواقعی که باید بار عاطفی بیشتری را منتقل کنند، به‌طور خشک و غیرطبیعی به نظر می‌رسند. در این بخش‌ها، فیلم نتوانسته است به‌طور کامل احساسی که باید در تماشاگر ایجاد کند، منتقل کند. با این حال، این ضعف‌ها در مقایسه با نقاط قوت فیلم، به‌ویژه در جنبه‌های فنی و روایی، تأثیر چندانی بر کلیت آن نمی‌گذارند. در حقیقت، خدای جنگ با تأکید بیشتر بر مسائل سیاسی و استراتژیک، موفق شده است که اثر قابل‌توجهی در سینمای جنگی ایران ارائه دهد.
خدای جنگ با تمام چالش‌هایی که در برخی جزئیات دارد، به‌عنوان یک اثر سینمایی پرانرژی و تأثیرگذار در جشنواره فیلم فجر به‌خوبی درخشیده است. این فیلم با استفاده از ترکیب مناسب بازیگران، فضاسازی حرفه‌ای، و کارگردانی دقیق، توانسته است تجربه‌ای سینمایی قدرتمند به‌ویژه در زمینه سینمای جنگی و سیاسی ایران به تماشاگران ارائه دهد. این اثر نه تنها در ارائه یک روایت تاریخی موفق بوده، بلکه از نظر ساختار و تکنیک‌های سینمایی نیز از آثار برجسته این دوره جشنواره به‌شمار می‌آید.