رسانه‌های خارجی: آمریکا اکنون خود را در سه بحران عمده ژئوپولیتکی در سه نقطه دوردست جهان گرفتار کرده که کشور را در برابر سه قدرت مهم قرار داده، آنهم از طرف سه کشوری که آمریکا با آنان پیمان اتحاد ندارد (اسرائیل، اوکراین و تایوان).
نیروهای آمریکایی هنوز در خاورمیانه در تلاش برای بازدارندگی ایران و حزب الله از دخالت در جنگ اسراییل با حماس هستند و این خطر وجود دارد که به یک جنگ بزرگ دیگر در خاورمیانه کشانده شوند. در شرق اروپا هم آمریکا اساسا در یک جنگ نیابتی با روسیه بر سر تهاجم مسکو به اوکراین درگیر است. در شرق آسیا نیز آمریکا با ریسک یک رویارویی فاجعه بار با چین بر سر تایوان روبروست.
به رغم ادعاهای بایدن درباره غیرقابل جایگزین بودن رهبری آمریکا و نقش اساسی‌اش در یکپارچگی جهان، دخالت ایالات متحده در این بحران‌ها، تنها به کش آمدن بیش از حد توانایی‌هایش می‌انجامد و موجب ریسک‌هایی غیرضروری، شعله ور شدن خصومت‌های محلی و محرومیت مردم آمریکا از منابعی است که در داخل به آنها نیاز بیشتری وجود دارد. در واقع مردم آمریکا، بی میلی فزاینده‌ای به تخصیص بودجه نظامی برای جنگ در خارج نشان می دهند.
افکارسنجی‌های اخیر نشان از کاهش حمایت طرفداران هر دو حزب دمکرات و جمهوریخواه، از هر دو کشور اسرائیل و اوکراین دارد.
سیاست چنددهه‌ای آمریکا در حفظ دوستان و دشمنان دائمی در خاورمیانه، نتیجه وارونه‌ای در دستیابی به هدف اعلام شده‌اش یعنی دستیابی به ثبات منطقه‌ای دارد. آمریکا در سال‌های اخیر، ایران را با تحمیل «فشار حداکثری اقتصادی» به یک دشمن تبدیل کرد و یک چهره کلیدی نظامی ایران، قاسم سلیمانی را هم ترور کرد.
همچنین، تلاش برای امنیت منطقه‌ای توسط شرکای آمریکا هم پیشرفتی نداشته است، بازیگرانی که بدکرداری‌هایشان با حمایت بی قیدوشرط واشنگتن تقویت شده است. آمریکا، به رغم تداوم شهرک سازی‌های اسرائیل در کرانه باختری اشغالی و محاصره دیرپای غزه، پیوسته از اسرائیل حمایت کرده و موجب تشدید منازعه عمیق اسرائیلی-فلسطینی شده که اکنون منطقه را به غرق شدن تهدید میکند.
بایدن ادعا میکند که اگر روسیه در اوکراین متوقف نشود، پوتین به لهستان یا کشورهای بالتیک یورش خواهد برد. این نامحتمل است. روسیه، اگر هم بخواهد، فاقد توانمندی مادی به منظور تلاش برای سلطه بر شرق اروپاست. اعضای اروپایی ناتو، جدای از آمریکا و کانادا، در سال 2022، هزینه نظامی بسیار بیشتری داشتند و نیروهای نظامی فعالشان بسیار بیشتر از روسیه بود ضمن آنکه تولید ناخالص داخلی شان، تقریبا نه برابر روسیه و جمعیت‌شان هم سه و نیم برابر آن است و بازدارندگی هسته‌ای خودشان را هم دارند. عملکرد ضعیف روسیه در جنگ اوکراین، این نگرانی را حتی نامحتمل‌تر هم می‌سازد.
بایدن همچنین می‌گوید که اگر روسیه، در اوکراین قاطعانه شکست نخورد، چین جسارت حمله به تایوان را پیدا خواهد کرد. این تصور هم به همان اندازه بی پایه است. همانطور که دانشمندان علوم سیاسی همچون داریل پرس Daryl Press و جاناتان مرسر Jonathan Mercer استدلال می‌کنند، رفتار آینده یک دشمن را باید بر پایه توانمندی‌های کنونی و منافع متصور آن پیش بینی کرد و نه باتوجه به رفتارهای پیشین آن و در بافت گذشته‌ای متفاوت.
اگر چین به تایوان حمله کند، به احتمال بیشتر به این دلیل است که پکن در تایوان، منافعی بیش از واشنگتن دارد، از یک برتری نظامی در صدمایلی سواحلش برخوردار است و بر این باور است که هیچ راهی برای یکپارچه کردن صلح آمیز تایوان با سرزمین اصلی چین باقی نمانده است. بنابراین ربطی به حمایت یا عدم حمایت آمریکا از اوکراین ندارد.
آمریکا باید یک راهبرد کلان خویشتندارانه تر را در پیش گیرد که اولویت‌های منافع خارجی این کشور را با دقت بیشتری مشخص کند، ریسک گرفتاری‌اش کمتر باشد، کمتر برای رقبای دوردست، تحریک کننده باشد و همخوانی بیشتری با منابع و نیازهای داخلی آمریکا داشته باشد... آمریکا نباید دشمنان و دوستان دائمی داشته باشد... باید از متحد کردن حریفان خود دست بردارد. همگرایی فزاینده امنیتی میان چین، روسیه و ایران، تا حد زیادی متکی بر یک تهدید مشترک از ناحیه آمریکاست و نه تلاشی برای صدور یک نوع رژیم خاص. نکته بعدی هم اینکه آمریکا باید بار مدیریت تهدیدهای منطقه‌ای را بر عهده شرکای منطقه‌ای خود بگذارد، بویژه در خاورمیانه و اروپا. سرانجام اینکه اگر آمریکا خواهان پیشبرد ارزش‌های دمکراتیک در جهان است، باید این کار را با ارائه الگویی موفق از دمکراسی در داخل کشور انجام دهد که ارزش پیروی در خارج را داشته باشد.
سی ان ان، 22 نوامبر 2023
*کریستوفر مک کالیون Christopher McCallion عضو اندیشکده "اولویت های دفاعی Defense Priorities" مستقر در واشنگتن است.
نشر مطالب درستون «از رسانه‌های خارجی» به معنی تأیید محتوای آن نیست بلکه صرفاً با هدف اطلاع‌رسانی صورت می‌گیرد
سی.ان.ان