نورنیوز ـ گروه فرهنگ و جامعه: «فرزندان ایران» که پلاک هویتی کاروان ورزشی ایران در بازیهای پاراآسیایی‌‌‌هانگژو است، تا امروز که روز ماقبل آخر رقابت‌‌‌هاست جایگاه دوم جدول را در اختیار داشته و این موقعیت ممتاز را به هیچ کشوری تعارف نکرده است. ورزشکاران توان یاب مقتدر ایران با شعار «ایمان، ایران و افتخار» تا نیمه روز پنجم (جمعه 5 آبان) مجموعا 113 مدال (39 طلا، 39نقره، 35برنز) به چنگ آورده‌اند و امید دارند تا پایان مسابقات، فاصله خود را با ژاپن به عنوان تیم سوم همچنان حفظ کنند و برای اولین بار نایب قهرمان بازیهای پاراآسیایی باشند.
جهش از رتبه چهارم به دوم با درخشش زنان
در چهار دوره‌‌ای که از حضور ورزشکاران دارای معلولیت ایران در این رقابت‌‌‌ها می گذرد وضعیت و موقعیت ایران، دائم در حال بهبود بوده است. کاروان ایران در دوره اول مسابقات (2010- هوانگژو چین)، مکان چهارم را با 80 مدال به دست آورد. در دوره دوم (2014 – اینچئون کره جنوبی) مدالها را به 120رساند اما رتبه چهارمش در جدول را تکرار کرد. در سومین دوره (2018- جاکارتا اندونزی) با یک پله صعود، مکان سوم آسیا را با 136 مدال به دست آورد. و نهایتا در چهارمین دوره، فعلا با 113 مدال در جایگاه دوم است. به این ترتیب روند رشد و جهش ورزش معلولان کاملا مشهود است.
نکته مهم در سیر تکاملی کاروان‌‌‌های ورزشی معلولان طی این چهار دوره، افزایش تعداد ورزشکاران اعزامی از 158 ورزشکار در نخستین دوره به 210 ورزشکار در دوره اخیر است . چیزی که از این افزایش آماری بسیار مهم تر و معنادارتر است رشد تعداد بانوان ورزشکار اعزامی به مسابقات است. در دوره نخست مسابقات، تنها 24 ورزشکار زن ایرانی در کنار 123 مرد رزشکار ایرانی وجود داشت. در دوره دوم، این تعداد به 56 زن در کنار 144 مرد رسید؛ یعنی تعداد بانوان ورزشکار معلول ایرانی، رشدی تقریبا 140 درصدی داشت. در دوره سوم،تعداد زنان ایرانی به 73 نفر و مردان به 135 رسید؛ و نهایتا در دوره اخیر 82 زن ورزشکار در کنار 128 مرد ایرانی ورزشکار راهی مسابقات شدند. به این ترتیب در حالی که تعداد کل ورزشکاران اعزامی در این دوره نسبت به دوره ی اول، تقریبا 30 درصد رشد داشته تعداد زنان کاروان، نزدیک به 400 درصد یعنی چهار برابر شده است که آماری شگفت انگیز و شایسته ی هرگونه تأمل است.
تولیدکنندگان امید اجتماعی و قدرت ملی
غیر از این داده‌‌‌های آماری، آنچه در نتایج کسب شده توسط ورزشکاران دارای معلولیت، بسیار قابل توجه است پویایی و نشاط ناشی از روحیه ی امیدوار این ورزشکاران است که نماینده ی طیف جامعه ی معلولان ایرانی هستند. بنا به عادت و برحسب معمول، تصور بر این است که افراد دارای معلولیت، به خاطر نارسایی‌‌‌هایی که دارند شهروندانی ناامید و بی رغبت و ناشاد وبلکه گوشه گیر و افسرده هستند که در جدول تولید ناخالص ملی، کمترین سهم را دارند. تصور بر این است که جامعه ی معلولان؛ قشری پرخرج و هزینه تراش برای نظام درمانی و تأمینی کشورند و در نمودار نشاط ملی و پویایی اجتماعی، منشأ اثر نیستند و مدخلیتی ندارند. اینها بخشی از گمان‌‌‌های ناموجه ونامستدلی است که در ذهن برخی ایرانیان شکل گرفته است درحالی که مرور کارنامه افراد دارای معلولیت نشان میدهد این انگاره هیچ نسبتی با واقعیت ندارد.
حضور کاروان‌‌‌های معلولان در رقابت‌‌‌های مختلف علمی، هنری، ورزشی، تولیدی، صنعتی، رسانه‌‌ای و ...حکایت از وجود ذهن‌‌‌هایی پویا وچالاک در افراد دارای معلولیت است. آنها گاه حتی در برخی از رقابت‌‌‌های مشترک با افراد بدون معلولیت (مثل کنکور) دست بالا را دارند و نسبت به تعداد خود، در این رقابت‌‌‌ها پیشروتر و پیروزتر بوده اند. کارنامه کاروان ورزشی معلولان در پاراآسیایی‌‌‌هانگژو مصداق دیگری براین کامیابی است. در وضعیتی که سه قدرت ورزشی آسیا (چین، کره جنوبی و ژاپن) سال‌‌‌هاست در بازیهای آسیایی، به هیچ کشوری اجازه نزدیک شدن به خود نمی دهند در رقابت‌‌‌های پاراآسیایی، ورزشکاران ایرانی دارای معلولیت، ژاپن و کره را پشت سر گذاشته و خود را تا کنون به عنوان نایب قهرمان مسابقات نشان داده اند. این، معنایی جز ظرفیت شگفت انگیز این قشر اجتماعی در تولید قدرت برای ایران ندارد. بر این اساس، انگاره غیرمنصفانه‌‌ای که جامعه معلولان را شهروندانی منزوی، ناامید و حتی افسرده به نمایش می‌گذارد انگاره‌‌ای غیرواقعی و تحریف گرانه است. در کاروان ورزشی امسال معلولان ایران، جوان ترین عضو، فقط 13 سال دارد (فاطمه بیات در تیم شطرنج) و مسن ترین عضو کاروان، 64 سال دارد (اسدالله عظیمی در پارادوومیدانی). آیا سراغ دارید که در میان ورزشکاران بدون معلولیت، کسی در 13 یا 64 سالگی همچنان امید و انگیزه‌‌ای برای ورزش حرفه‌‌ای در سطح مسابقات آسیایی داشته باشد؟ واقعیت‌‌‌هایی از این دست، ناقض آن انگاره بی بنیاد است که از فرد دارای معلولیت، موجودی نیازمند و ناامید بازنمایی می‌کند.
یک روز دیگر چهارمین دوره بازیهای پاراآسیایی به پایان می‌رسد. کاروان ایران هرچند فعلا در رده دوم است اما چه بسا در فعل و انفعالات این یک روز جایگاهش تغییر کند و فرضا به رتبه سوم برسد. حتی اگر به فرض بسیار ضعیف، این اتفاق هم بیفتد بازهم نافی این واقعیت نیست که جامعه معلولان در ایران، ارزش افزوده‌‌ای که در حوزه‌‌‌های مختلف نصیب این سرزمین می‌کنند بسیار چشمگیر و غیرقابل انکار است.
بنا به آمار، تقریبا 10 درصد از جمعیت ایران را افراد دارای معلولیت، در انواع مختلف آن تشکیل می‌دهند. این قشر با احتساب خانوادههای خود تقریبا 25 جمعیت کشور را شامل می‌شوند. چنین نسبتی، اگر بنا بود تسلیم آن انگاره غیرواقعی از فرد دارای معلولیت باشند امروز نباید چنین کاروان افتخارآفرینی در‌‌‌هانگژو می‌داشتیم. همین که "فرزندان ایران" در هانگژو ترکیب سنتی چین - ژاپن – کره جنوبی را برهم زده و خود را به رده دوم جدول رسانده‌اند نشان میدهد که جامعه معلولان ایران تولیدکنندگان صالح و سزاوار قدرت برای ایران هستند. سیاست گذاران وتصمیم سازان در ایران، اجازه ندارند از این کانون قدرت ساز و امیدبخش غفلت کنند و در سایر حوزه‌‌‌ها شرایط را برای تکرار چنین افتخارآفرینی‌‌‌هایی فراهم نکنند.
نورنیوز