بحران آب، نه صرفاً بحران منابع، بلکه بحران تفکر، برنامه‌ریزی، و اراده است. کشوری که روزگاری تمدنی آبی را در دل کویر بنا نهاد، امروز نیز می‌تواند از رهگذر دانش بومی، تجربیات جهانی، سیاست‌گذاری جسورانه، و مشارکت اجتماعی، خود را از این بحران نجات دهد.

در خرداد 1404، ایران با بهره‌گیری از تاکتیک‌های جنگ هیبریدی و ترکیبی، در مقابل حملات نظامی اسرائیل مقاومت هوشمندانه‌ای نشان داد. این نبرد کوتاه، اما عمیق، توانایی ایران در هماهنگی عملیات نظامی، سایبری و دیپلماسی را به‌خوبی به نمایش گذاشت و برتری استراتژیک تهران را اثبات کرد.

در حالی که جنگ هشت‌ساله ایران و عراق همچنان ادامه داشت، جمهوری اسلامی در 27 تیر 1367 با پذیرش قطعنامه 598، تصمیمی سرنوشت‌ساز گرفت. این انتخاب سخت اما هوشمندانه، برگرفته از تحلیل دقیق شرایط نظامی، اقتصادی و اجتماعی بود که مسیر ایران را به سمت صلح و بازسازی هدایت کرد.

بهادری جهرمی نوشت: «حمایت از حقوق بشر، در فلسفه وجودی خود باید متکی به کرامت انسانی و قواعد عام‌الشمول حقوق بین‌الملل باشد، نه تابعی از مناسبات قدرت یا ملاحظات سیاسی دولت‌ها.»

آمارها نشان می‌دهد که میانگین مصرف آب در تهران، دو برابر استاندارد جهانی است. درحالی‌که تولید هر مترمکعب آب شرب در کشور بالغ بر 300 هزار تومان هزینه دارد، مشترکین شهری فقط 8 هزار تومان پرداخت می‌کنند؛ یعنی کمتر از 3 درصد بهای واقعی. نتیجه طبیعی چنین یارانه‌ای، شکل‌گیری فرهنگی است که آب را منبعی تمام‌نشدنی می‌پندارد.

در جلسه غیرعلنی مجلس، وزیر اطلاعات گزارشی مفصل از ابعاد جنگ و نبرد اطلاعاتی ارائه داد؛ اما این پرسش باقی‌ست: آیا دانستن، فقط حق نمایندگان است؟ در دورانی که افکار عمومی ستون اصلی امنیت ملی است، بی‌خبری مردم می‌تواند به اندازه یک خلأ اطلاعاتی، خطرناک باشد.

حملات مکرر رژیم صهیونیستی به خاک سوریه، بخشی از پروژه‌ای گسترده برای مهار توان نظامی و استقلال سیاسی کشورهای منطقه است. ویرانی سوریه تنها پیامد یک بحران داخلی نیست، بلکه نتیجه طراحی راهبردی فرامنطقه‌ای برای تضعیف محور مقاومت در غرب آسیاست.

افزایش شدید قیمت لبنیات، سفره مردم را کوچک‌تر و سلامت جامعه را در معرض تهدید قرار داده است. با کاهش مصرف لبنیات، خطر بیماری‌های مزمن مانند پوکی استخوان و سوءتغذیه بیشتر شده است.

صالحی نوشت: «فروردین‌ماه سال‌جاری که نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به آمریکا رفت، مدل مطلوب خود برای ایران را مدل «لیبی» معرفی کرد. در آن مقطع شاید تصور غالب این بود که مقصود او صرفا تعطیلی صنعت هسته‌ای و بار کشتی کردن تأسیسات، مشابه وضعیت لیبی در سال2003 است؛ درحالی‌که توطئه جنگ اخیر نشان داد هدف دشمن، محدود به موضوع هسته‌ای نیست.»

بهشتی‌پور نوشت: «فعال‌سازی احتمالی «مکانیزم ماشه» در چارچوب برجام و قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل، بار دیگر موضوع بازگشت تحریم‌های چندجانبه بین‌المللی علیه ایران را در مرکز توجه افکار عمومی و نخبگان سیاسی و اقتصادی قرار داده است.»